Mine Sarmış. ESNEYEN BEBEK

ESNEYEN BEBEK

Yedi yaşlarımdayken öğrendim ben hayatın ilk dersini...
Ulaşmak istediğim ne bir şımarıklık ne de bir lüks ihtiyaçtı...pamuk şekeri çok severdim ama zaman ya işte umut ederdim beklerdim...Onun gibi kimine göre küçük, benim için büyük şeyler işte...mesela sokakta oynarken elimden engelli bir çocuk tarafından alınan tek oyuncağım esneyen lastik bir bebek...Her gün umut ederdim o bebeğimi cama koysun da uzaktan izleyim diye...Git al o senin derlerdi...almazdım...çünkü ona bunu anlatamazdım..Ben hep küçücük ellerimde biriktirirdim umudu...Ve yumruklarımı sıkardım görmesin kimseler diye.
Bir gün okulda cezaya kaldırıldı bütün sınıf...Tahtada sıramızı bekliyorduk dayağımızı yemek için...Bir kişinin cezasını bütün sınıf çekiyordu...Adalet kavramı ilk o zaman mıhlandı beynime yüreğime...Ellerim de umudumu sıkı sıkı tutuyordum...Öğretmenim farketti bana sıra gelince...aç ellerini ve parmak uçlarını birleştir dedi elindeki çetveli sinirli sinirli sallarken.Hiç itiraz etmemiştim öğretmenime o ana kadar...
- Açamam öğretmenim dedim...!
-Aç diyorum sana dedi.
-Hayır dedim.
Ve birden yumruk yaptığım ellerime ardarda vurmaya başladı.Ellerim kanadı...Gözlerim doldu acıdan...Ama ağlamadım.Kırgındım.O benim öğretmenimdi ve bana ceza verirken hiç sormadı bile...
Sorsaydı söyleyecektim.
Elimdekini dirhem dirhem biriktirmiştim...Veremem diye.
Herkesi otutturdu yerine.Bir tek ben kaldım tahtada.
Ve aç dedi ellerini...! Aç...!!!
Delirmişti sanki.
Ve öyle bir sert vurdu ki, küçücük ellerimde dermanım kalmadı ve döküldü bütün umutlarım tane tane.
O görmedi, göremezdi de...
umutlarımı yıkamıştı ellerimdeki kan ile...
Dilim sessiz, içimde isyan.
Büyümüştüm birdenbire.
______

Mine Sarmış.